# ΣΤΟΝ ΜΑΚΡΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΜΕΣΑ
[ακρυλικό σε καμβά + ακρυλικό σε ξύλο / 2019-2022]

«Τι θα συμβεί, αν αποφασίσεις να αφήσεις τα πάντα πίσω σου και να ξεκινήσεις ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου; Πώς να ορίσεις την πατρίδα και το οικείο; Στον μακρινό κόσμο μέσα επιζητά απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν κάποτε στον κόσμο  – για να σπουδάσουν, να  κερδίσουν χρήματα, να ξεφύγουν από έναν πόλεμο, να αναζητήσουν την ευτυχία. Αδύνατο να τα πάρουν όλα μαζί τους. Μπορούν να κουβαλήσουν μια τσάντα, να πάρουν μαζί τους ένα μέλος της οικογένειας, όχι όμως όλα τα υπάρχοντά τους. Οπότε πακετάρουν αναμνήσεις.

Φωτογραφίες από παιδικά βιώματα, γενέθλια, μέρη που έχουν επισκεφθεί. Αλλά οι αναμνήσεις φθείρονται, ξεθωριάζουν και ό,τι απομένει είναι μόνο μνήμες καθημερινών πραγμάτων.

Θυμάσαι ένα πάρκο, μια αγαπημένη μπάλα, ένα σκάμμα. Συνηθισμένα μέρη, αλλά ο καθένας μας τα αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Έτσι μετατρέπονται σε δικούς μας προσωπικούς τόπους.

Οι τόποι των παιχνιδιών μου φαντάζουν γνώριμοι, αλλά βρίσκονται εκτοπισμένοι σε αποκαλυπτικά τοπία, κάπου μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Τα κατώφλια αυτά υπάρχουν στον ύπνο, στις σκέψεις - σαν γρίφος. Είναι μια πρόσκληση για να βιώσω αυτούς τους τόπους και, συγχρόνως, ένα μήνυμα αποχαιρετισμού».

# Neda Nikolić

«Στον κήπο μας υπήρχε ένα παρατημένο, ετοιμόρροπο κιόσκι. Το αγαπούσα λόγω των πολύχρωμων παραθύρων του. Κάθε φορά που, στο εσωτερικό του, περνούσα την παλάμη μου από παραθύρι σε παραθύρι, μεταμορφωνόμουν· χρωματιζόμουν σαν το τοπίο … Ένιωθα όπως όταν ζωγράφιζα και τα πράγματα μου άνοιγαν τις αγκάλες τους, καθώς τα καταλάμβανα σε ένα υγρό νέφος … Στον ουρανό, με ένα κόσμημα, σε ένα βιβλίο χανόμουν στα χρώματα. Πάντοτε είναι τα παιδιά η λεία τους».

# Walter Benjamin: ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΤΟ ΧΙΛΙΑ ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ

«Οι πιο αδικημένοι είναι, όπως παντού, εκείνοι που δεν έχουν επιλογή. Ζουν, αν όχι σε παραγκουπόλεις, σε μπανγκαλόου, που ήδη αύριο μπορεί να είναι καλύβες από φύλλα, τροχόσπιτα, αυτοκίνητα ή καταυλισμοί, καταλύματα κάτω από τον ανοιχτό ουρανό. Το σπίτι έχει χαθεί».

# Theodor W. Adorno: MINIMA MORALIA