# ΣΕ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ Η ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ

«Το 1933, το κρουαζιερόπλοιο Πατρίς ΙΙ υπό την χορηγία του CIAM (Congrès Internationaux d’Architecture Moderne) αφήνει τη Μασσαλία, με τελικό προορισμό την Aθήνα. Επιβάτες είναι οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του Μοντέρνου κινήματος, μεταξύ των οποίων και ο αρχιτέκτονας Λε Κορμπυζιέ. Τριάντα έξι χρόνια αργότερα, ο Πιέρ Πάολο Πασολίνι αναπαριστά κινηματογραφικά ένα άλλο ταξίδι, αυτή τη φορά από την Ανατολή προς τη Δύση, της Μήδειας του Ευριπίδη, την οποία υποδύεται η Μαρία Κάλλας.

Η εκτεταμένη εγκατάσταση λαμβάνει ως αφετηρία της αυτά τα δύο ταξίδια, εισάγοντας τα μέσα σε μια ευρύτερη αφήγηση που σχετίζεται με την ελληνική νεωτερικότητα, στοιχειοθετημένη από το δίπολο Δύση-Ανατολή και τα αντικρουόμενα  φαντασιακά που αυτό εμπεριέχει. Στο έργο, υβριδικές κατασκευές αναφερόμενες στον αρχαϊκό κόσμο της Μήδειας και σε γεωγραφικές τοποθεσίες της Ανατολής αλληλεπιδρούν με έναν οπτικό κώδικα εμπνευσμένο από την ευρωπαϊκή γεωμετρική αφαίρεση. Τα εύθραυστα αυτά «μνημεία» υπαινίσσονται μια πολιτισμική ασυμφωνία ανάμεσα σε ένα έξωθεν επιβεβλημένο ορθολογιστικό ήθος και σε μια μυθική προ-νεωτερική νοοτροπία.»

# Στεφανία Στρούζα

«Έτσι καθορίστηκε η πορεία της απομυθολογικοποίησης, του διαφωτισμού, που ταυτίζει το έμψυχο με το άψυχο, όπως ο μύθος ταυτίζει το άψυχο με το έμψυχο. Ο διαφωτισμός είναι ο μυθικός τρόμος που έχει γίνει ρηξικέλευθος». 

«Δείχνουμε πως η αιτία τούτης της οπισθοχώρησης του διαφωτισμού προς τη μυθολογία δεν πρέπει να αναζητηθεί τόσο στις σύγχρονες εθνικιστικές παγανιστικές κλπ., όσο στον φόβο του διαφωτισμού για την αλήθεια». 

# Max Horkheimer + Theodor W. Adorno: Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ